Jak Pan może, Panie pomidorze. Nie odchodź, zostań jeszcze. Niestety sezon nieubłagalnie dobiega końca. Jeszcze mamy chwilkę, aby się z nim pożegnać w najlepszy możliwy sposób. Po włosku. Nikt tak jak Włosi nie ukochali sobie tego wspaniałego warzywa. Przybiera różne kolory, ale właśnie ten czerwony jest najlepszy na sos. Chilli, dużo ziół i czosnek. To idealna kombinacja. Pisząc te słowa przyszło mi do głowy, że cudownie byłoby z tymi pomidorami upiec też czosnek w łupinkach. Dodałoby to dodatkowy wymiar. Możemy dodać kotleta mielonego, który nam został po innym posiłku. Możemy dodać surową kiełbaskę, a możemy pozostawić i zrobić bez mięsa.

Wszyscy u mnie w domu wiedzą, że mam słabość do książek kulinarnych i winnych. A jesienią zawsze, ale to zawsze pojawia się najwięcej perełek. Ottolenghi, Sami Tamimi, Nigel Slater, Bartek Kieżun czy Małgosia Minta z Flavią Borawską. Tych nazwisk już nie trzeba przedstawiać. Tych książek nie należy przegapić.

Abruzja. To region położony mniej więcej na środku włoskiego buta. Na łydce. Panuje tu surowy i chłodny klimat. Nazywany jest dachem Apeninów. Szczyty górskie sięgają tu niemal 3000 metrów n.p.m. (Gran Sasso). Połowę powierzchni zajmuje park narodowy, w którym żyje w nim wiele gatunków dzikich zwierząt z niedźwiedziami brunatnymi na czele.

To jedno z bardziej znanych przekąsek w Hiszpanii. Chleb z pomidorami. Jakże różni się od włoskiej bruschetty. Sposobów na jego przygotowanie jest bez liku. Jaki rodzaj chleba. Jaka odmiana pomidorów. Pomidory surowe czy po obróbce termicznej. Wybór jest większy niż się nam wydaje. Oczywiście każdy miejscowy uważa, że jego wersja jest jedyna słuszna.