Uff. Dotrwaliśmy do końca tego dziwnego i trudnego roku. Sam początek nie zapowiadał tego co ma się za chwilę wydarzyć. Na jego końcu żyjemy z nadzieją na lepsze jutro i powrót do normalności. I choć wydawać by się mogło, że powinniśmy ten rok zapomnieć jak najszybciej, to każdy z nas ma na pewno kilka miłych wspomnień. Oby następny rok był spokojniejszy i dał nam więcej szans na odpoczynek. Najchętniej zwinęłabym się jak ten rudy kot i w takim błogim stanie doczekała końca pandemii. Zapraszam na moje subiektywne podsumowanie 2020 roku – moje 12 wspomnień fajnych rzeczy i momentów.

Kuchnia polska? Pierwsze co na myśl przychodzi to pierogi, kiełbasa, schabowy, bigos i kiszonki. Pewnie dlatego, że są to potrawy i produkty, które najczęściej znajdziemy w kartach restauracji. Ale to jest tylko zaledwie urywek tego co nasza rodzima kuchnia może zaoferować. Niezmiernie mnie cieszy, że coraz więcej szefów kuchni sięga po starsze przepisy i nie boi się eksperymentować, aby połączyć stare z nowym.

Mój świętej pamięci dziadek często powtarzał „obyś żyła w nieciekawych czasach”. Niestety nie było mi to dane. I choć wydawało się, że nie może być już gorzej, rozpętało się piekło. Patrzę na to wszystko z wielkim przerażeniem co będzie dalej. Boli to co się dzieje z naszym krajem (choć można było temu zapobiec), boli to co się dzieje z moją ukochaną gastronomią. Oni mogą nie przeżyć kolejnego lockdownu. Wielu jeszcze podczas pierwszego zamknięcia walczył dzielnie, teraz zamknęło się na czas nieokreślony. Tych co zostali na placu boju trzeba wesprzeć. Oto moja subiektywna lista ulubionych miejsc, gdzie zamówimy pyszne jedzenie i wino na wynos. I pamiętajcie – sprawdzajcie, czy mają własne dostawy, w Warszawie na przykład działa strona knajp.pl, a dopiero później sięgajcie po aplikację.

Jak Pan może, Panie pomidorze. Nie odchodź, zostań jeszcze. Niestety sezon nieubłagalnie dobiega końca. Jeszcze mamy chwilkę, aby się z nim pożegnać w najlepszy możliwy sposób. Po włosku. Nikt tak jak Włosi nie ukochali sobie tego wspaniałego warzywa. Przybiera różne kolory, ale właśnie ten czerwony jest najlepszy na sos. Chilli, dużo ziół i czosnek. To idealna kombinacja. Pisząc te słowa przyszło mi do głowy, że cudownie byłoby z tymi pomidorami upiec też czosnek w łupinkach. Dodałoby to dodatkowy wymiar. Możemy dodać kotleta mielonego, który nam został po innym posiłku. Możemy dodać surową kiełbaskę, a możemy pozostawić i zrobić bez mięsa.

Wszyscy u mnie w domu wiedzą, że mam słabość do książek kulinarnych i winnych. A jesienią zawsze, ale to zawsze pojawia się najwięcej perełek. Ottolenghi, Sami Tamimi, Nigel Slater, Bartek Kieżun czy Małgosia Minta z Flavią Borawską. Tych nazwisk już nie trzeba przedstawiać. Tych książek nie należy przegapić.

Abruzja. To region położony mniej więcej na środku włoskiego buta. Na łydce. Panuje tu surowy i chłodny klimat. Nazywany jest dachem Apeninów. Szczyty górskie sięgają tu niemal 3000 metrów n.p.m. (Gran Sasso). Połowę powierzchni zajmuje park narodowy, w którym żyje w nim wiele gatunków dzikich zwierząt z niedźwiedziami brunatnymi na czele.

To jedno z bardziej znanych przekąsek w Hiszpanii. Chleb z pomidorami. Jakże różni się od włoskiej bruschetty. Sposobów na jego przygotowanie jest bez liku. Jaki rodzaj chleba. Jaka odmiana pomidorów. Pomidory surowe czy po obróbce termicznej. Wybór jest większy niż się nam wydaje. Oczywiście każdy miejscowy uważa, że jego wersja jest jedyna słuszna.